Ένα πρωί που η Ανατολή, ούτε η Δύση είχε οριστεί
και ο Βορράς κάπου στο Νότο είχε χαθεί
πριν το Μέγα Μπαμ να ακουστεί
πριν μέσα στο χρόνο ν’ ακυρωθεί
μια φωνή, ένας κλόουν, μια ψυχή φωνάζει, ακροβατεί...
Ένα πρωί που η Ανατολή στα σύνορά της είχε κρυφτεί
στη μάχη Θεών-Ανθρώπων άσσος είχε βγει.
Τους βλέπω να παίζουν με την πυξίδα
του χρονοφόβου μας φορούν αλυσίδα
μα ένας κλόουν χοροπηδά
σαν πίθηκος κάνει ακροβατικά...
Κάποιο πρωί που Ανατολή
σωστά στη θέση της είχε βγει
και το Σύμπαν σε μια Αρμονία είχε μπει
τετραδιάστατα τα βλέπει πάλι
το μπερδεμένο του κλόουν το κεφάλι.
Με Θεούς κι Ανθρώπους δεν επικοινωνεί
σε τεντωμένο σχοινί στους αιθέρες περπατεί
και βωμολοχεί,
quark είναι σαν πάν, quark ξαναγυρνάν
τα κορίτσια ευτυχώς μου λεν’ πως μ’ αγαπάν.