Τη λέγανε Alicia, το δέρμα της μελαψό
γυάλιζε στο φως του φεγγαριού.
Είχε άλλες εφτά αδερφές, όλες ανύπαντρες
και τουλάχιστον οι πέντε, πουτάνες.

Μου μίλησε για τους ζεστούς χειμώνες,
τις κρύες αγκαλιές,
χορεύοντας και κλαίγοντας μαζί.
Μου 'δειξε το πορφυρό ηλιοβασίλεμα στη Malecon
όπου ο ορίζοντας τελειώνει στο Miami.

Γελούσε όταν πνιγόμουν με τις ρουφηξιές των πούρων,
μου 'μαθε πόσο νόστιμα είναι τα δάκρυα με το ρούμι
και να ξεχωρίζω όλες τις μινόρε κλίμακες στην τρομπέτα.

''Είδες ποτέ ερωτευμένο πώς μοιάζει όταν του λείπει ό,τι αγαπά;
Έτσι είναι η Aβάνα... Χρόνια απελπισμένη, κανένα, πουθενά
δεν περιμένει...''

Revolucion, que revolucion ?
Τα όνειρα δε χωράνε πουθενά αν δεν είναι τουριστικά.
Στους τοίχους συνθήματα για συλλέκτες
κι ο Τσε στριμωγμένος σε χιλιάδες κονκάρδες.

Στα πρόσωπα των γέρων μια μικρή σαβάνα.
Σ’ αγαπώ κι ας μ’ έχεις εξαπατήσει.
Μα τράβα μονάχη σου το δρόμο προς τη Δύση
Αβάνα, Αβάνα...