Αφήστε έναν λυπημένο τρομπετίστα
να σταθεί χαράματα στους άδειους δρόμους
και να φυσήξει ένα ασημένιο ρεφρέν,
ένα ρεφρέν, στι κτίρια της Τάιμς Σκουέαρ.
Μ’ ένα διάφανο, λευκό φεγγάρι
μόλις ορατό
πάνω απ’ τα πράσινα και υπερυψωμένα γραφεία των Μακ Γκρόου Χιλλ.
Πέντε το πρωί.
Ένας μπάτσος περνάει
μα είναι αόρατος μες τη μουσική του.
Τάιμς Σκουέαρ.
Εις ανάμνησιν 10 χρόνων.

Το ξενοδοχείο Γκλόουμπ.
Ο Γκάρβερ έγερνε
καμπουριασμένος σε γκρίζα κρεβάτια
και καθάριζε τις βελόνες του.
Κι εγώ ξάπλωνα εκεί
πολλά βράδια,
συγκατανεύντας αμίλητος,
δίπλα στα ματωμένα,
παρατημένα του βαμπάκια.
Κι ονειρευόμουνα τη φωνή του Μπλέηκ.
Κι ονειρευόμουνα τον Μπλέηκ να μιλάει.

Ήμουν μόνος.
Εδώ και δυο χρόνια ο Γκάρβερ
είναι νεκρός στο Μεξικό.
Εδώ και δυο χρόνια ο Γκάρβερ
είναι νεκρός στο Μεξικό.
Το ξενοδοχείο χάθηκε
κι έγινε πάρκινγκ.
Κι εγώ είμαι πάλι εδώ
κάθομαι ξανά στους δρόμους.

Οι ταινίες πήραν τη γλώσσα μας.
Οι μεγάλες κόκκινες επιγραφές.
Δυο φοβερές ταινίες.

Εφηβικός εφιάλτης.
Οι χούλιγκαν της Σελήνης.
Τίποτα απ’ αυτά δεν ήμασταν.
Ήμασταν μόνο αναζητητές
του ξανθού ίχνους της αλήθειας.
Της αλήθειας.

Κάποιοι γέροι είναι ακόμα ζωντανοί.
Μα οι παλιοί πρεζάκιδες χάθηκαν.
Ένας θρύλος είμαστε,
αόρατοι μα θρυλικοί,
έτσι όπως είχε προφητευτεί.
Έτσι όπως είχε προφητευτεί.

Let me please introduce myself
i'm a man of wealth and taste...
And i was round when Jesus Christ
had his moment of doubt and pain...

Ναι, αυτό ήθελα.
Αυτό ήθελα πάντα.
Να επιστρέψω στο σώμα που με γέννησε.