Για πού τραβάς ελπίδα
και μες στην καταιγίδα πάλι τι ζητάς.
Πού βρήκες την αχτίδα
πού βρήκες το χρυσάφι που κρατάς.

Για πού τραβας ελπίδα
εδώ είναι η Ατλαντίδα, μη χαμογελάς.
Δεν έχεις καταλάβει
στο πιο βαθύ σκοτάδι προχωράς.

Τα στολίδια αυτά που έχεις στο λαιμό
ποιος στα χάρισε μέσα στον πόλεμο.
Τα διαμάντια αυτά είναι σα δάκρυα
μοιάζουν να’ ρχονται από πολύ μακριά.

Ελπίδα σε ζηλεύω
συχνά σε κοροϊδεύω και σε υποτιμώ
δε σε πολυπιστεύω
να φεύγω απ’ τα όνειρά μου προτιμώ.

Μα όταν πια βουλιάζω
και βαριαναστενάζω
τότε σκέφτομαι
πού να’ χει πάει η ελπίδα
η μόνη πια πατρίδα που έχουμε.