Ο Νικόλας ο μονάχος
και της Κάλυμνος ο βράχος
σαν το ψάρι μες στο κύμα
σέρνει στη στεριά το βήμα.

Μαύρα κύματα
μου 'χετε ξεπλύνει όλα τα κρίματα.

Τον καιρό δε λογαριάζει
και γυμνός μες στο μπουγάζι
τη ζωή βάζει παλάντζα
και το χάρο κάνει σκάντζα.

Μαύρη θάλασσα
όλα μου τα νιάτα για σένα χάλασα.
Η στεριά δε τονε φτάνει
κι ούτε ξέρει από λιμάνι
του πελάγου η άγρια αλμύρα
είναι η δική του μοίρα.

Αη Νικόλα μου
φώτιζε τη ρότα πο 'χει βαθειά στο νου.