Τον έρωτα δε γνώρισε, μικρή την επαντρέψαν
στεφάνι από λεμονανθούς ποτέ δεν της φορέσαν
τα βράδια έκλεγε κρυφά κι αχ πόσο επιθυμούσε
στο νυφικό της φόρεμα δαντέλες να κεντούσε.
Λεμονανθός να γίνονταν τ’ άσπρο της μαξιλάρι
να αγκάλιαζε για μια στιγμή τ’ ωραίο της κεφάλι
μάνα δεν την εφώναξε παιδί της από γέννα
μα τ’ άκουσε τόσες φορές απ’ τα παιδια τα ξένα.

Κανένας δεν τη ρώτησε πώς νιώθει και τι θέλει
το χάδι δεν το γεύτηκε απ’ το δικό της ταίρι
μονάχη της αγκάλιαζε σφιχτά τον εαυτό της
και κλείνοντας τα μάτια της κοιμόταν στο πλευρό της.
Κι όταν το βράδυ έλυνε τα μακριά μαλλιά της
σαν κύματα τα έβλεπε να απλώνονται μπροστά της
και τη βαρκούλα τη μικρή, το σώμα το στεγνό
αχ και να το ταξίδευαν σε πέλαγο μακρινό.
Να αντάμωνε τον άντρα της που δούλευε στα ξένα
ένα φιλί του να `παιρνε, μια ανάσα, ένα βλέμμα.

Από το σπίτι στον αγρό κι απ’ τον αγρό στο σπίτι
τα όνειρα κλειδώσανε μες στου μυαλού την κρύπτη
μικρή σαν ήταν άκουσε κάποτε τη γιαγιά της
κάτι τάχα την τσίμπησε κι έχασε την υγειά της.
Κάτω απ’ τον ήλιο τον καυτό, ντροπή για το γονιό της
στο χώμα κύκλους έγραφε με τ’ άσπρο νυχτικό της
τα πόδια χτύπαγε στη γη, τα χέρια στον αιθέρα
μ’ ένα μαντήλι ξόρκιζε πνεύματα στον αέρα.

Κεράκι όμως η ζωή που τώρα σιγοσβήνει
μικρές ανάσες οι στιγμές που έχουν απομείνει
τα δυο της μάτια σύννεφα που θέλουν ν’ αποδράσουν
την άνοιξη που καρτερεί για λίγο να προφτάσουν.
Σαν θάλασσα ξεχύνεται στη γη την ξεραμένη
κι ο νους καραβι σάλπαρε κι άλλο δεν περιμένει
τα χέρια πέταξαν ψηλά, τα πόδια της στο χώμα
όπως κι εκείνη κάποτε που τη θυμάται ακόμα.