Σαν τον βράχο στη θάλασσα
που τον δέρνουν τα κύματα
μ’ έχουν κάνει οι λύπες μου
και τα τόσα χτυπήματα.
Είχα ζήσει ένα όνειρο
που ο έρωτας το `χτισε,
άλλα χέρια σε πήρανε
και η πίκρα το σκόρπισε.

Υπομονή, υπομονή, υπομονή, υπομονή.
Κάνε, καρδιά μου, υπομονή
κάνε, καρδιά μου, υπομονή.

Για ποιο λόγο μού έφυγες;
Δε σου στέρησα τίποτε.
Θα το νιώσεις το σφάλμα σου
και θα `ρθείς οπωσδήποτε.
Θα σε σφίξω στα χέρια μου,
τρυφερά θα σε νοιάζομαι.
Τα δυο χείλη π’ αγάπησα
πώς μπορώ να μοιράζομαι;