Στης σελήνης τη μέση
κατοικεί ένα φεγγάρι,
φεγγαράκι απάτητο

Το ξέρω, οι αυγές του τίποτα
σκοτεινιάζουν τις μέρες μου.
Το ξέρω, οι μάγοι λύνουνε τα λόγια τους.

Ω! Τα μικρά χολοσκασμένα λόγια σου...
Ω! Τ'αδύναμα πουλιά μας...

Α! Και το φως πώς άλλαζε από ηλιοβασίλεμα σε ηλιοφέγγαρο πάνω σου...
Α! Και τ'ατλάζια θα μαζέψω...
Α! Και τις σκιες απ'τα παγώνια...
Ω! Και τι ήταν δικό σου...