Οι φίλοι μου μου λεν Μιχάλη
στα δάκρυά της μην πιστέψεις
ενώ σου παίζει την Εκάβη
φωτιά στο σπίτι σου ανάβει

Κι εγώ που είχα συνηθίσει
εγώ κι η Μάρθα να τους λέω
στον ενικό πια θα μιλάω
Αυτό το και, θα το ξεχνάω

Σαν φερμουάρ που ’χει μαγκώσει
τα λόγια μου έχουνε σκαλώσει
να λέω ζω και όχι ζούμε
θα δω και όχι πια θα δούμε

Μα όταν τα βράδια μένω μόνος
λέω στη νύχτα που απλώνει
μ’ ένα παράπονο μεγάλο
εγώ κι η Μάρθα τίποτα άλλο

Ήσουν για μένα μια μαγεία
μέσα από έγχρωμη ταινία
και φιλμ νουάρ μου έχεις γίνει
κι αυτό το μαύρο δε σε σβήνει

Εσύ κι εγώ σ’ αδιέξοδο
Εγώ κι εσύ ζωή μισή

Εμείς στον έρωτά μας δρομείς
Εμείς στο τέρμα μιας διαδρομής
Εμείς στο λάθος μας συνεπείς
Τώρα τι να πεις