Κίτρινο φεγγάρι μαύρη η θάλασσα περνά μπροστά μου
κι ο ήλιος μου σκάβει τον τάφο στα όνειρα μου
κίτρινο φεγγάρι κι οι σκέψεις χαράζουν στον δρόμο ακτίνα φωτεινή
κι όλα τα φεγγάρια που μας γίνανε ρουτίνα

Παράδεισος και φως η ίδια η αγκαλιά μου
Και τα φανάρια σαν αγάλματα στέκουν μπροστά μου
Σκουριασμένα καλώδια γεμάτα με νέφος
Αν είχαν ζωή θα κλαίγανε καρδιά μου

Κίτρινο φεγγάρι κι οι μηχανές αλύπητα βουίζουνε στα αυτιά μου
Κι οι πολυκατοικίες που σκιάζουν τη σκιά μου
Κίτρινο φεγγάρι τα αυτοκίνητα το θεό της πόλης δε φοβούνται
Παίρνει φωτιά η γη τ’ αστέρια δεν κοιμούνται

Κίτρινο φεγγάρι, κοιτάς τον κόσμο γύρω σου κι αρχίζεις να θυμάσαι
Κόλαση τα πάντα η ίδια η ματιά μου.