Απόψε απλώθηκε στου φεγγαριού το τάσι η σπείρα μου
ταξίδι του νου οι στιγμές -- ολάκερη η κλήρα μου.
Ήσυχα μίλα μου, σ’ αυτά τα μέρη η οργή κι η αντάρα
δε φωνάζουν στάλα και η μνήμη ντροπιάρα
ψάχνει πατήματα και φτιάχνει ρωτήματα
αν ξεμακρύναμε απ’ τα πρώτα τα σκιρτήματα
Όσα ο καιρός , ο άγριος φρουρός, έπνιξε μες στο μαύρο φως
όλα τα ξέγνοιαστα και όσα κάναμε αλλιώς.
Μες στο τραγούδι μου αυτό, λιτό κι ασπούδαστο
μένει να πω για το παρόν που χάσκει ατραγούδιστο,
για όσα ξεχνιόμαστε και δεν τα μοιραζόμαστε
για όσα προβλήματά μας, ψυχοπλακωνόμαστε.
Κάποτε τα όνειρα πεθαίναν μπρος μας άνοιαστα
με λίγη τύχη γραπώναμε όλα τ’ άπιαστα.
Είχαμε όρεξη για το αύριο κι ας ήταν άδειο
με μια κουβέντα πέρναμε κουράγιο.
Νιώθαμε άξιοι κι ικανοί, γρασαρισμένη μηχανή
ακούραστοι απ’ τα δύσκολα, ζωή αγαλιανή.
Κάθε φορά στα σκοτεινά, με παρέα και νοιάξη
πριν ο φόβος αράξει, τα λόγια κάναμε πράξη.
Αλλά τώρα μαύρη η ώρα κι ο καιρός,
όλα είναι ίδια κι όμως όλα τα πέρνουμε αλλιώς.
Γι΄αυτό τραγούδια της ψυχής βγάζω απ’ το αρμάρι
να τραγουδάς όταν γεμίζει το φεγγάρι.

Κάθε φορά που θα γεμίζει το φεγγάρι να θυμάσαι
Ότι δεν είσαι πια μόνος
Κάθε φορά που θα γέρνεις στο σκοτάδι να κοιμάσαι
Να μη σε σκιάζει ο χρόνος
Καθε φορα που θα γεμίζει το φεγγάρι μη φοβάσαι
Κάτι παραπάνω ξέρει κι ο παλιός
Σήκωστο κεφάλι ψηλα παναθεμα σε
Εμείς μπορούμε κι αλλιώς.

Γι’ αυτό σου λέω είναι βαριά τιμωρία
να θέλει η νιότη σου να τρέξει μπροστά.
Πείσε την πρώτα ότι δε κάνει αγγαρεία
κι ύστερα τράβα απ’ αυτήν χωριστά.

Τρέχα και βρές τις στιγμές που δε λύγισε ο καιρός
Έχουν κουρνιάξει στις λεύτερες ψυχές
Και τραγουδούν για κείνους που όλα τα κάνανε αλλιώς
Αυτούς που δε γονάτισαν ακόμα οι ευχές

Γίνανε λόγια απλά κι αυτές με φαντασία
γι’ αυτό περίεργα απόψε, δε στο `πα
δεν ικετεύουνε πια γι’ αθανασία
με προσευχές και παράξενα κόλπα.

Μη ξεχνας, όσοι χάνουν το τρόπο τους γερνούν
Χωρίς να κρατήσουν ομορφιά και στιγμές
Οι λυγισμένοι του σήμερα πάντα θα θρηνούν
Είναι παράξενες σίγουρα οι μέρες αυτές.