Ξέχασμέ με, ό,τι ζήσαμε μαζί,
διαλυμένο μαγαζί κι αναποδιά,
ξέχασέ με, στο φτερό μου το δεξί,
μα περίμενε ταξί κι άκου η καρδιά
φωνάζει αντίο.

Δεν είναι αγάπη αυτό, είναι σκοτάδι,
παίρνω στροφή και κοίτα εδώ,
ρίχνω με μιας στα βράχια το καράβι,
κι άλλη ζωή ακολουθώ.

Ξέχασέ με, των φιλιών η μηχανή
μεταξύ μας ασθενεί από καιρό,
πίστεψέ με, το μελέτησα το πράγμα,
δε μου πάει πια το δράμα,
στη φωτιά ρίχνω νερό.

Ξέχασέ με, με όσες μ’ άγγιζες ματιές
παρηγόρησα ψευτιές που μού `χες πει,
ξέχασέ με, βρήκα πόρτα ανοιχτή,
βρήκα θάρρος στην ψυχή, βρήκα χαρτί
και γράφω αντίο.

Ξέχασέ με, το μελέτησα το πράγμα,
δε μου πάει πια το δράμα, στη φωτιά ρίχνω νερό,
ξέχασέ με, δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω,
τη ματιά την ξανακλείνω πονηρά
σ’ άλλον καιρό.