Τη μάνα μου τη φώναζα μητέρα
Αργότερα τη φώναζα πατέρα
Αυτός, πού να `ταν
Περπάτησε μες τ’ όνειρο μια μέρα
Παρασκευή, κι ο πόνος στον αέρα
Για πάντα θα `ταν

Κι αν είχε συντομία η διαδρομή μου
Κι αν είχε μοναξιά η φυλακή μου
Δε μ’ ενδιαφέρει
Κρατούσα και κρατάω αποστάσεις
Αγάπη με παράπονο όταν χάσεις
Έτσι συμφέρει

Τη μάνα μου τη λέγαν Παναγία
Το έμαθα κι αυτό το τριάντα τρία
Τα πάθη χρόνια
Και έτσι είδα ό,τι αγαπήσεις
Και μέσα στην καρδιά σου το κρατήσεις
Θα ζει αιώνια

Κι αν είχε συντομία η διαδρομή μου
Κι αν είχε μοναξιά η φυλακή μου
Δε μ’ ενδιαφέρει
Κρατούσα και κρατάω αποστάσεις
Αγάπη με παράπονο όταν χάσεις
Έτσι συμφέρει

Και πέρασα απ’ τη μια αγκαλιά στην άλλη
Χωρίς να νιώσω φως μες το σκοτάδι
Ούτε ένα χάδι