Χρόνια στο Αιγαίο το καϊκι μου
το αρμένιζα το γιούσουρι να βρω
είχα λάζο δίκοπο στη θήκη μου
και στ’ αμπάρι γάντζο και σκοινί χοντρό.

Το στοιχειό εκείνο που δραπέτευσε
προ αιώνων απ’ του Γιάννου του σκοινί
στου Αιγαίου τους βυθούς επέστρεψε
και ακόμα το φοβούνται οι ναυτικοί.

Είναι δέντρο, μοιάζει με βελανιδιά
ρίζωσε στης Ατλαντίδας τους ναούς
και θα δεις στα ροζιασμένα του κλαδιά
κρεμασμένους σαν καρπούς τους σκελετούς.

Χρόνια στο Αιγαίο έριχνα γυαλί
κάτω απ’ τα νερά το γιούσουρι να βρω
απ’ τη Χάλκη πέρασα κι απ’ το Γυαλί,
απ’ το Καστελλόριζο κι από τη Ρω.

Πέρασα κι από την Κυρα – Παναγιά
απ’ τον Άη Στράτη και από τη Χιο
κι όλο προσευχόμουνα στην Παναγιά
«δος μου τύχη να νικήσω το στοιχειό».

Μα τα μόνα που ’δα ήταν χαρακιές
και μονόπετρα στην άμμο την ψιλή,
φύκια που χορεύαν και ροφών φωλιές
και στοιχειό δε φάνηκε μες στο γυαλί.

Χρόνια στο Αιγαίο το καϊκι μου
ήταν γητευτής κυμάτων και αφρών
στο στοιχειό δεν έχανα την πίστη μου :
«είν’ αλήθεια κι όχι μύθος των παλιών».

Κι έφτασα ένα πρωί στην Κίναρο
όπου είδα γέροντα με μια γριά
καθισμένους σ’ έναν βράχο ήμερο
να ρουφάνε του Αιγαίου τη μοναξιά.

Μου ’πε ο γέρος με τρεμάμενη φωνή :
«γιούσουρι είν’ η θάλασσα και θα το δεις
σαν γλιτώσεις πριν σ’ αρπάξει σαν χωνί
κι άμα με τ’ αλάτι της θα ζυμωθείς».