Τόσα χρόνια μέσ’ στη μαύρη μοναξιά
μια ελπίδα τραγουδούσε στην καρδιά,
πως θα σβήσει κάποια μέρα η καταχνιά
και θα βγούνε τα όνειρά μου αληθινά.

Μου χρωστάς μια αγάπη, ουρανέ,
που ποτέ ως σήμερα δεν είχα,
μου χρωστάς μια αγάπη, ουρανέ,
να `ναι ντυμένη με της Άνοιξης την γλύκα.

Τόσα χρόνια μέσ’ στη μαύρη μοναξιά
έψαχνα να βρω κι εγώ φωλιά
κι όλο μου έλεγες με λόγια μυστικά
πως θα έρθει και για μένα ξαστεριά.

Μου χρωστάς μια αγάπη, ουρανέ,
που ποτέ ως σήμερα δεν είχα,
μου χρωστάς μια αγάπη, ουρανέ,
να `ναι ντυμένη με της Άνοιξης την γλύκα.