Παρέα σ’ έχω τις γιορτές,
ρούχο τις καθημερινές,
το νου στο χαρακίρι μου,
φαρμάκι στο ποτήρι μου
κι εσύ όλο μου λες:

Τον πόνο να μη φοβηθείς,
καρπός, αν είναι, δυνατής,
αγάπης ματωμένης.

Μόνη, τις άδειες Κυριακές,
βαθιές, του χτες, ανασκαφές,
το μπερδεμένο μου μυαλό,
το νιώθω, σκίζεται στα δυο
κι εσύ πάλι να λες:

Τον πόνο να μη φοβηθείς,
καρπός, αν είναι, δυνατής,
αγάπης ματωμένης.

Αγάπης ματωμένης.