Η πονηριά του Έλληνα
σηκώνει Παρθενώνα,
το αίνιγμα αν έλυνα
θα μ’ έκαναν εικόνα.

Αφήστε με, τον άνθρωπο
σαν Έλληνας να ζήσω,
στην ξάπλα μου, στην άπλα μου,
και θα μεγαλουργήσω.
Η πονηριά του Έλληνα,
τιμή του και καμάρι,
μια ώρα αν τον έλυνα
θα έφτανε στον Άρη.

Αφήστε με, τον άνθρωπο
σαν Έλληνας να ζήσω,
στην ξάπλα μου, στην άπλα μου,
και θα μεγαλουργήσω.