Τις ώρες που συνωμοτούν τα πάθη
ακούγονται, ορχήστρες, οι καρδιές,
παλεύουν στον ρυθμό τους οι ανάσες
και καίγονται στο πάθος οι βραδιές.

Τις ώρες π’ αγκαλιάζονται οι αγάπες
ριγούνε τα κορμιά στον πυρετό,
γεμίζουνε με θάλασσες τα μάτια
κι ένα λεπτό ζωής, είν’ αρκετό.

Μα έφυγες και να `μαι, στο σώμα νεκρωμένη,
ψυχή φαρμακωμένη, μυαλό στο πουθενά,
τι άλλο να φοβάμαι πως θα με περιμένει,
σελίδα τσακισμένη μ’ αδιάβαστα κενά.

Τις ώρες που τα λόγια περιττεύουν,
ανάβουν σαν λαμπάδα οι ψυχές,
φλερτάρουν τα χαμόγελα τις λύπες
κι αλλάζουν οι στιγμές σαν εποχές.

Μα έφυγες και να `μαι, στο σώμα νεκρωμένη,
ψυχή φαρμακωμένη, μυαλό στο πουθενά,
τι άλλο να φοβάμαι πως θα με περιμένει,
σελίδα τσακισμένη μ’ αδιάβαστα κενά.