Μ’ ένοχο βλέμμα κοιτάς στο ρολόι
και πίσω σου κλείνεις την πόρτα μας σιγά.
Με πλήξη βλέπεις πως σε περιμένω
με φώτα σβησμένα κι ας είναι αργά...

Πάλι ξημερώματα
στα δικά μας στρώματα
γύρισες κι ας ήσουνα σε άλλα λίγο πριν.
Πάλι ξημερώματα
μα αλλού τ’ αρώματα
ήρθες και μ’ έφτασες πάλι στο αμήν...

Σχεδόν ξημερώνει κι εσύ σαν τον κλέφτη
την πόρτα ανοίγεις να μην ακουστείς.
Μα εγώ περιμένω εδώ στο σκοτάδι...
Ποια δικαιολογία πάλι θα μου βρεις;