Στην Σαλονίκη τα Σαββάτα της βροχής
στέκουν οι ώρες σαν τα πλοία τα δεμένα,
ο ουρανός παίρνει το γκρίζο της ψυχής
και όλα βαραίνουνε σαν χέρια κουρασμένα.

Σε αυτήν την πόλη τα Σαββάτα της βροχής
μοιάζουν με δένδρο που το ρίξαν οι βοριάδες,
τα όνειρά μου τα τυλίγει η ενοχή
και όλη η ζωή μου είναι δώδεκα αράδες,
δώδεκα αράδες.

Στην Σαλονίκη τα Σαββάτα της βροχής
βουβό το κλάμα,
ζω με το όραμα μιας άλλης εποχής
σε κάποιο θαύμα.

Στην Σαλονίκη τα Σαββάτα της βροχής
βουβό το κλάμα,
ζω με το όραμα μιας άλλης εποχής
σε κάποιο θαύμα.

Σε αυτή την πόλη τα Σαββάτα της βροχής
καίνε το λάδι στης καρδιάς μου το καντήλι,
τα όνειρα μου δίνω αντιπαροχή
για λίγο χώρο της καρδιάς σου την αγκύλη.

Σε αυτήν την πόλη...

Στην Σαλονίκη τα Σαββάτα της βροχής
βουβό το κλάμα,
ζω με το όραμα μιας άλλης εποχής
σε κάποιο θαύμα.

Στην Σαλονίκη τα Σαββάτα της βροχής
βουβό το κλάμα,
ζω με το όραμα μιας άλλης εποχής
σε κάποιο θαύμα.