Έβλεπε κατάματα την θύελλα να `ρχεται κατά πάνω του,
δίπλα του στο έλκηθρο -δεμένα με λουριά- κλαίγαν τα σκυλιά.

Δεν ξεχωρίζει πια την νίκη από την ήττα·
έκρυβε μέσα του μια terra incognita.

Πάγωναν στα γένια του νιφάδες από λασπωμένο χιόνι,
τινάζει το μαστίγιο, το έλκηθρο γλιστρά, τη θύελλα κοιτά
στο απέραντο. Τροχιά, ανθρώπινη σαΐτα.
Θεριεύει μέσα του μια terra incognita

Στην χώρα των πάγων, στη γη του πυρός,
κάποτε διάβολος και κάποτε θεός.
Σ’ έναν ιστό που έχει ο ίδιος υφάνει
ψάχνει να βρει το ματωμένο του στεφάνι
Ορίζοντες γύρω του ριγούν και βυθίζονται,
κλεψύδρες αμήχανες, σιωπές θρυμματίζονται.
Η ψυχή είναι βυθός, βαθύς σκοτεινός,
σε άγρια νύχτα αστερισμός μακρινός.

Όρμησε μπροστά· μια απόκοσμη χαρά καθρεφτίζονταν στα μάτια του.
Χάθηκαν τ’ αστέρια και η σελήνη στον χιονιά. Κι ύστερα είδε ξαφνικά
τον εαυτό του γυμνό σε μια έναστρη προβλήτα·
έζησε μέσα του μια terra incognita.