Με μάτι γυμνό δεν μπορώ να σε δω
στο μικροσκόπιο σε βάζω μα ξεφεύγεις
πετάς μακριά μα γυρίζεις ξανά
και το βραδάκι σαν πυγολαμπίδα φέγγεις

τα χρόνια περνούν, τρέχουν και σταματούν
και συ σιμά μου κάθε βράδυ στο σεντόνι
τρυπώνεις κρυφά σαν νεράιδα κακιά
κι από τα νύχια σου κανένας δε γλιτώνει

σε είδα προχτές να πετάς σαϊτιές
κι απ’ το θυμό σου δεν μπορούσα να ξεφύγω
ο κόσμος αλλιώς θα γινότανε πώς;
αν μ’ άφηνες να σε γνωρίσω λίγο

το ξέρω καλά δεν αλλάζω μυαλά
και στη σκιά σου θα ονειρεύομαι τα βράδια
μα εσύ δε μιλάς το σκοτάδι φοράς
και ντύνεσαι του φεγγαριού τα χάδια

μια νύχτα τρελή μες στη δική σου αυλή
κρυφά απ’ το παράθυρό σου μπήκα
στην άκρη της γης μιας χαμένης ζωής
μακριά απ’ τον παράδεισο σε βρήκα