Το φως του διαδρόμου αφήνει πάντα ανοιχτό γιατί φοβάται
ατέλειωτοι εφιάλτες βασανίζουν το μυαλό του όταν κοιμάται
και το πρωί μόλις ξυπνήσει δυο γουλιές πικρό καφέ και δυο τσιγάρα
μισεί το γιο του διπλανού που `χει στη μπλούζα κολλητό τον Τσε Γκεβάρα

Είναι και κείνη στο γραφείο που καμία δεν του δίνει σημασία
τις νύχτες ονειρεύεται πως κάνανε οι δυο τους
ανταρσία

Στα νιάτα του βοηθούσε τους καλούς που κυνηγούσαν τους γιεγέδες
τώρα μαζί με την κυρά του μασουλάνε μουσακά και κουραμπιέδες
δεν έχει κέφι για δουλειά κι όλο του πέφτει απ’ το χέρι ο μαρκαδόρος
τρέχει στο τζάμπα όπου βρει λαθρεπιβάτης μια ζωή και τρακαδόρος

Σαν φάντασμα τον βλέπω κάθε μέρα να περνά απ’ τη γειτονιά μου
κάνω πως δεν τον βλέπω και φοράω με βιασύνη τα γυαλιά μου
ποιος ξέρει, κάποτε κι αυτός μπορεί να έγραφε στον ουρανό τραγούδια
που με τα χρόνια έσβησαν και χάθηκαν σαν δυο ξερά λουλούδια