Η παράσταση αρχίζει
και η οθόνη φωσφορίζει
κι από μπρος μου ένας-ένας
απροσκάλεστοι περνούν
ευτυχείς σημαιοφόροι
βραχνιασμένοι κανταδόροι
στη ζωή μου ασελγούν

όλοι θέλουν να με σώσουν
από μένα να γλιτώσουν
και σαν στοργική μητέρα
απ’ την πόρτα κρυφακούν
ευγενείς κονδυλοφόροι
της ανάγκης μισθοφόροι
τη ζωή μου ξεπουλούν

όλα γύρω μου αλλάζουν
με γελούν και με τρομάζουν
με μια γλώσσα δίχως λόγια
για παράδεισο μιλούν
μασημένη η τροφή τους
για τη νέα εποχή τους
να με πείσουν προσπαθούν

κάποια μέρα θα ξυπνήσω
κι όλους θα τους εξηγήσω
πως δε θέλω άλλο πλέον
τη ζεστή τους αγκαλιά
την εικόνα τους θα σβήσω
και την πόρτα μου θα κλείσω
δίχως ήχο και μιλιά