Είναι βαρύ το χώμα που πατάς
πρωί-πρωί αγκομαχάς και ανεβαίνεις
την ίδια μέρα κάθε μέρα ξεκινάς
χωρίς καλά-καλά να ξέρεις που πηγαίνεις

άδεια ψυχή και νάιλον ζωή
σαν τη σημαία που κρατάς και ανεμίζεις
σαν το καρότσι που σκουντάς την Κυριακή
σαν τη ζωή σου που νομίζεις πως ορίζεις

καίγομαι σιγά
σαν το αθάνατο κερί που δεν τελειώνει
καθώς βυθίζομαι αργά
ο ουρανός που σβήνει σε ματώνει

είναι βαριά η πέτρα που κρατάς
είναι βαριά και η σκουριασμένη σου αλυσίδα
τη μοναξιά σου πόντο-πόντο να μετράς
σαν το παιδί να κλαις χαράματα σε είδα

σε πήρε αγκαλιά η επανάσταση
και σαν χοντρή γριά σε νανουρίζει
χωρίς σταυρό δεν έρχεται η ανάσταση
χωρίς φωτιά ο κόσμος δε γυρίζει