Τρέχουν τα μάτια σου σταγόνες
σ’ έχουν λυγίσει οι χειμώνες
κι αυτοί που σ’ έκοψαν στα δύο
τώρα απλά σου λεν αντίο

μου λες πως άλλο δεν αντέχεις
πρωί στο πουθενά να τρέχεις
σ’ έναν ορίζοντα σβησμένο
μ’ ένα χαρτί σημαδεμένο

μη με κοιτάς με μάτια φλογισμένα
μη μου μιλάς με λόγια μεθυσμένα
μη με ρωτάς πού χάνομαι τα βράδια
μέσα στα πιο βαθιά σκοτάδια

μες στον καπνό και μες στη σκόνη
βλέπεις το αύριο να λιώνει
στο πεζοδρόμιο κληρώνει
ότι σε καίει και σε ματώνει

θες απ’ το τραίνο να πηδήξεις
κι άλλο κεφάλαιο ν’ ανοίξεις
όμως τελειώνει η ιστορία
και πια δεν έχει σημασία