Κρέμεται στον τοίχο μια φωνή:
την ακούω μέσα μου να υφαίνει.
τον Προκρούστη τώρα ανασταίνει·
μας μαθαίνει πως να ζήσουμε νεκροί

«Στο υπουργείο της αγάπης
το μυαλό σου θα αδειάσεις,
στο υπουργείο της αγάπης
ό, τι θυμάσαι θα ξεχάσεις
ΞΕΧΝΑ!… ΞΕΧΝΑ!…»

Στάζουν αίμα όλες μου οι αισθήσεις,
η φωνή γνωρίζει τα σημάδια,
το έγκλημα της σκέψης το πρώτο από τα στάδια:
«Με μισείς… μα σύντομα θα μ’ αγαπήσεις…»