Ποια γεύση σ’έφερε και πως να την κρατήσω
Το στόμα πίκρανε απ’ όσα μου’ χες πει
Κρυμμένοι άνθρωποι και πως να τους μιλήσω
Ψάχνω ένα βλέμμα σου που να’ χω ξαναδεί

Θέλω στη σκέψη σου να ζω και να σ’ αγγίζω
Σαν ένας ψίθυρος στην κοσμοθαλασσιά
Και την εικόνα σου να γνέφει όταν λυγίζω
Σαν το παιδί που σφίγγει μια νωπή αγκαλιά

Ποια μοίρα σ’ έφερε και ποια θα κυβερνήσεις
Εγώ ένα χρέος που αδιάφορα κρατάς
Κρυμμένοι άνθρωποι και πως να τους μιλήσεις
Ο φόβος σου έμαθε στα δέντρα, στα δέντρα να μιλάς

Το κόσμο χάρτινο διπλώνεις για να κρύψεις
Μικρό σου όνειρο σαν φύλλο που γερνά
Κι όταν αργότερα θελήσεις να τ’ ανοίξεις
Ο κόσμος τρίμματα και στο χαρτί σκιά

Αλήθεια έμαθες τα θέλω σου ν’ αλλάζεις
Φωνή που χάνεται κρυφά στο πουθενά
Σαν υγρασία που με το δάχτυλο χαράζεις
Και φτιάχνεις σχήματα που σβήνουν το μετά