Η θάλασσα, το δάκρυ του χρόνου,
σε ποθεί να την κολυμπήσεις.
Η μουσική, ο ήχος του χρόνου,
σε νοσταλγεί να παίξεις μαζί της.

Ο ρυθμός, το βήμα του χρόνου,
σε καλεί να χορέψεις μαζί του.
Τα πουλιά, τα φτερά του χρόνου,
λυπούνται για το σπουργίτι που χάσανε.

Ο αέρας, η ανάσα του χρόνου σε ζητάει
να σου δώσει πνοή, να του δώσεις πνεύμα.

Η άνοιξη, η νιότη του χρόνου,
σε θυμάται και δυστροπεί.
Φέτος δεν ήρθε καθόλου.