Στην υψηλότερη κορφή που έχει ο πάνω κόσμος
μια περιστέρα πάλλευκη κι ένας αετός αγρίμι
μονομαχούν ποιος απ’ τους δυο τους ουρανούς θα σκίσει
και ποιος την ομορφιά της γης στα στήθια του θα κλείσει.
Κι όταν ο ήλιος χάνεται και πέφτει το σκοτάδι,
αυτής της μάχης στην ψυχή φαίνεται το σημάδι.
Και τότε ημερεύουμε όπως τα περιστέρια
ή με ορμή ανοίγουμε σαν αετοί τα χέρια.

Στο πιο βαθύ νανούρισμα που έχει ο κάτω κόσμος
ένα ελάφι λυγερό κι ένα θεριό λιοντάρι
Παλεύουνε ποιο απ’ τα δυο τα κλάματα θα πάρει
όσων θρηνούν για τις ψυχές που χάνονται στον Άδη.
Κι όταν ο ήλιος χάνεται και πέφτει το σκοτάδι,
Αυτής της μάχης στην ψυχή φαίνεται το σημάδι.
Σαν ελαφάκια λυγερά και πότε σαν λιοντάρια
Παλεύουμε αδιάκοπα μες στα πηχτά σκοτάδια