Έχουν τα σύννεφα αιθάλη
και η ζωή το μαύρο χάλι.
Πρωί και βράδυ αγωνία
κι ύστερα λέμε "αχ, κοινωνία!".

Γέμισ’ η πόλη μας τσιμέντα
κι ο διπλανός ούτε κουβέντα.
Μόνο το στέρεο βουίζει
γιατί δεν ξέρει να μας βρίζει.

Αγάπη μου, συμπάθα με,
και ξέχνα ό,τι πάθαμε,
και ξέχνα ό,τι πάθαμε,
αγάπη μου, συμπάθα με.

Στριμώχνομαι στα λεωφορεία
κι η μέρα μια ταλαιπωρία.
Δεν έχω φίλους ν’ ακουμπήσω,
σαν τον τρελό θα καταντήσω.

Πιάνω κουβέντα στον καθρέφτη
κι ο πυρετός για λίγο πέφτει.
Μα τι τα θες, αν είσαι μόνος
είναι αβάσταχτος ο πόνος.

Αγάπη μου, συμπάθα με,
και ξέχνα ό,τι πάθαμε,
και ξέχνα ό,τι πάθαμε,
αγάπη μου, συμπάθα με.