Μες της νύχτας την ώρα,
ήρθε ο ξένος ακάλεστος
για να αγγίξει τα στάχια
μες στο φέγγος το απέραντο.

Τα παιδιά όλα ξύπνησαν
και οι ψαράδες θυμήθηκαν,
τα καρφιά όλα λύγισαν
και οι τοίχοι μας ράγισαν.

Κι απ'τα χέρια του έφευγαν πουλιά
για να στείλουν μηνύματα.
Τώρα όλα γυρίζουν αργά,
και όλο το μίσος γυρνάει στη φωλιά.

Της εξουσίας οι πυρσοί σβήνουνε
και όλα τα πάθη μετουσιώνονται.
Τα κουτιά επιπλέουν,
ξημερώνει απέραντα
και στων πλοίων τις άκρες
στέκει ο ξένος ανάμεσα.

Τα ασημένια μας όνειρα
στα θλιμμένα πατώματα,
θα μας βρουν στο κρεβάτι
σαν τυχαία αποκόμματα.