Μην ψάχνεις ένοχους να βρεις,
κι ούτε δικαιολογίες,
κι αν δε θα το παραδεχθείς,
γνωρίζεις τις αιτίες,
που `μαστέ ξένοι τώρα πια,
σώματα δίχως αγκαλιά,
κι αντί για αγάπη, μοναξιά.

Φταις, που όλα τελείωσαν εδώ,
κι έμεινε το όνειρο μισό,
που δε κατάλαβες στιγμή,
πως η ζωή μου είσαι συ.

Έψαχνες πάντα αφορμές,
να με πληγώνεις, να με καις,
δε βγαίνει τίποτα που κλαις,
μόνο εσύ για όλα φταις.

Έκανα όνειρα για μας,
μα έχτιζα στην άμμο,
πόναγα εγώ, να μη πονάς,
τι άλλο να σου κάνω.
Ήσουν στον κόσμο σου εσύ,
λες και δεν πάταγες στη γη,
τώρα ποιος κλείνει την πληγή.

Φταις, που όλα τελείωσαν εδώ,
κι έμεινε το όνειρο μισό,
που δε κατάλαβες στιγμή,
πως η ζωή μου είσαι συ.

Έψαχνες πάντα αφορμές,
να με πληγώνεις, να με καις,
δε βγαίνει τίποτα που κλαις,
μόνο εσύ για όλα φταις