Μου το `χες πει πολλές φορές πως οι έρωτες αλλάζουν,
πως παίρνει δρόμους η καρδιά μη ξέροντας που βγάζουν.

Τι κι αν μονάχη τραγουδάς σαν πέφτουνε τα βράδια
κι υφαίνεις τα κεντήματα με κλωστές φεγγάρια.

Είσαι νεράιδα της στιγμής, είσαι το παραμύθι,
ξόρκι που δε γιατρεύεται και δεν περνά στη λήθη.

Θυμάμαι όταν σ’ αντάμωσα πέφταν στη γη αστέρια,
πως άνοιγε ο ουρανός μέσα στα δυο σου χέρια.

Μα αλλάζει ρώτα η ζωή σαν φεύγει και γυρίζει,
χειμώνες μαύρα σύννεφα, η γης πάλι ανθίζει.

Είσαι νεράιδα της στιγμής, είσαι το παραμύθι,
ξόρκι που δε γιατρεύεται και δεν περνά στη λήθη.