Ο φόβος, ο θυμός, γίνονται εχθρός
της αγάπης, σβήνουν ύπουλα, το σμαραγδένιο φως,
έλα ξανά, δώς’ μου χαρά
και μη σκέφτεσαι πια τα παλιά.

Ποια είμαι εγώ, ποιος να `σαι εσύ,
μα τι θέλει στη ζωή μας τούτη η μαύρη σκιά,
έλα ξανά, δώς’ μου φωτιά
και μη σκέφτεσαι τίποτα πια.

Φαίνονται όλα μια χαρά μα κι η δική σου η αγκαλιά
είναι λιμάνι που `χω βρει στη σκοτεινιά,
γιατί η ζωή δε σταματά και σου ζητάει ξαφνικά
να βρεις ορίζοντα στο πέλαγο ξανά.

Βάλε κρασί, ευχήσου κι εσύ
πως μαζί θα ξημερώσουμε τη νύχτα μας αυτή,
έλα ξανά, πιες μια γουλιά
και μη σκέφτεσαι τίποτα πια.

Ο φόβος, ο θυμός, γίνονται εχθρός
της αγάπης, σβήνουν ύπουλα, το σμαραγδένιο φως,
έλα ξανά, δώς’ μου χαρά
και μη σκέφτεσαι πια τα παλιά.

Φαίνονται όλα μια χαρά μα κι η δική σου η αγκαλιά
είναι λιμάνι που `χω βρει στη σκοτεινιά,
γιατί η ζωή δε σταματά και σου ζητάει ξαφνικά
να βρεις ορίζοντα στο πέλαγο ξανά.