Κρασί κι αγάπη κέρασα, με ξένες έννοιες γέρασα,
όμως, κανένα ευχαριστώ, μα όταν πέσει η αυλαία,
στην πέτρα κανα - δυο γραμμές,
της καλωσύνης πληρωμές.

Μα, στην πέτρα, λόγια, πάνω,
μια ειρωνεία παραπάνω,
λόγια που τι να τα κάνω
αν τα πουν αφού πεθάνω.

Εδώ κοιμάται ήσυχος αυτός που ζούσε ανήαυχος,
ο λαβωμένος αετός, ο προδομένος φίλος,
απ’ τους σωστούς ο πιο σωστός,
καλός σαν δεύτερος Χριστός.

Μα, στην πέτρα, λόγια, πάνω,
μια ειρωνεία παραπάνω,
λόγια που τι να τα κάνω
αν τα πουν αφού πεθάνω.