Η κοινωνία μ’ αδικεί,
στη συμφορά σπαράζω,
μα κι αν καταφρονέθηκα
καθώς στο νου δε βάζω.

Πώς βα- πώς βασανίζομαι
κι ανα- κι αναστενάζω.

Με τριγυρνούνε βάσανα
μα ούτε αχ δε λέω
και στα σκληρά χτυπήματα
γελώ αντίς να κλαίω.

Πώς βα- πώς βασανίζομαι
μα δεν- μα δεν το λέω.

Στη μοίρα υποτάσσομαι
και μίση δεν κοιτάζω
αφού αυτή είν’ η τύχη μου
κανέναν δε δικάζω.

Πώς βα- πως βασανίζομαι
κι ανα- κι αναστενάζω.