Απ’ την κάλτσα του διαβόλου
πάλι έφυγ’ ένας πόντος,
δεν ταράχτηκες καθόλου,
κοριτσάκι του παρόντος.

Στο ημερολόγιό σου
δε συνέβη τίποτα,
σου φωνάζω, προσγειώσου
και γελάς ξετσίπωτα.

Η ζωή κι η αγάπη μοιάζουν
σαν δυο δίδυμα μαχαίρια,
τα λυγίζουν και τα σπάζουν
ανδρικά, μονάχα, χέρια.

Ένα μόριο του κόσμου
είσαι και κατάλαβέ το,
κάποια δύναμη εντός μου,
το στερνό, προβάλλει, βέτο.

Και σου λέω, επί τέλους,
φύγε, ξεφορτώσου με,
μέσ’ στον πανικό του ρέλους
τί να πρωτοσώσουμε.

Η ζωή κι η αγάπη μοιάζουν
σαν δυο δίδυμα μαχαίρια,
τα λυγίζουν και τα σπάζουν
ανδρικά, μονάχα, χέρια.