Είχα κλείσει τη ζωή μέσ’ στα χέρια του Δεκέμβρη,
κι όλα ήταν μια βοή χωρίς σκοπό,
η καρδιά μου μοναχή μέσ’ στα χέρια του Δεκέμβρη,
καρτερούσε στη βροχή να ξημερώσει η Άνοιξη.

Κι έφευγαν τα χρόνια
δίχως να χαράξουν τη σιωπή του πόνου,
κι έλεγα, δε θα `ρθει η άνοιξη,
κι έσταζε η πίκρα στο ρυθμό του χρόνου.

Ωωωωω, κι ήρθες και μ’ άγγιξες,
ωωωωω, κι ήρθαν οι Άνοιξες,
κι ήρθαν οι Άνοιξες.

Είχα ζήσει για καιρό μέσ’ στα χέρια του Δεκέμβρη,
κι είχα μάθει να μετρώ την προσμονή,
η καρδιά μια πληγή μέσ’ στα χέρια του Δεκέμβρη,
καρτερούσε μιαν αυγή να ξημερώσει η Άνοιξη.

Κι έφευγαν τα χρόνια
δίχως να χαράξουν τη σιωπή του πόνου,
κι έλεγα, δε θα `ρθει η άνοιξη,
κι έσταζε η πίκρα στο ρυθμό του χρόνου.

Ωωωωω, κι ήρθες και μ’ άγγιξες,
ωωωωω, κι ήρθαν οι Άνοιξες,
ήρθες και μ’ άγγιξες κι ήρθαν οι Άνοιξες.