Τα μαύρα χρόνια που σου λείπω,
η μάνα φρόντιζε τον κήπο.
Άνθρωποι φεύγανε σαν τραίνα,
άγριες φυλές με πάθη ξένα.

Και το δικό μας το ναυάγιο
ταξίδευε χωρίς μουράγιο.
Μάνα γλυκιά, του κήπου ρόδι,
ψέμμα η ζωή σου και το ξόδι.

Χρόνια περνούν, φεύγουν αιώνες,
Άνοιξη θα `σαι στους χειμώνες.

Τα μαύρα χρόνια που σου λείπω,
η μάνα φρόντιζε τον κήπο.
Αυτή λουλούδι, εγώ λεπίδι,
χαράτσι στου καημού το φίδι.
Αυτή λουλούδι, εγώ λεπίδι,
χαράτσι στου καημού το φίδι.

Φωτιά του δράκοντα η ανάσα,
σου κάνω τη ζωή μου πάσα.
Μάνα γλυκιά, του κήπου ρόδι,
ψέμμα η ζωή σου και το ξόδι.
Μάνα γλυκιά, του κήπου ρόδι,
ψέμμα η ζωή σου και το ξόδι.

Μάνα γλυκιά, στο εικόνισμά σου,
πόνος βαθύς το κοίταγμά σου.
Χρόνια περνούν, φεύγουν αιώνες,
Άνοιξη θα `σαι στους χειμώνες.
Χρόνια περνούν, φεύγουν αιώνες,
Άνοιξη θα `σαι στους χειμώνες.

Τα μαύρα χρόνια που σου λείπω,
η μάνα φρόντιζε τον κήπο.
Ξοδεύτηκα σε ξένες στράτες,
στις άχρηστές μου αυταπάτες.
Ξοδεύτηκα σε ξένες στράτες,
στις άχρηστές μου αυταπάτες.

Οχιές σφυρίζουν στο δρομάκι,
γέλια που στάζουνε φαρμάκι.
για σένα ρίγησε η καμπάνα
μάνα, σαν τ’ ουρανού το μάνα.
για σένα ρίγησε η καμπάνα
μάνα, σαν τ’ ουρανού το μάνα.

Μάνα γλυκιά, στο εικόνισμά σου,
πόνος βαθύς το κοίταγμά σου.
Χρόνια περνούν, φεύγουν αιώνες,
Άνοιξη θα `σαι στους χειμώνες.
Χρόνια περνούν, φεύγουν αιώνες,
Άνοιξη θα `σαι στους χειμώνες.

Τα μαύρα χρόνια που σου λείπω,
αγκάθια μάτωναν τον κήπο.
Μα αυτή φιλούσε τις πληγές του
κι έβαζε φράχτη στις κραυγές του.
Μα αυτή φιλούσε τις πληγές του
κι έβαζε φράχτη στις κραυγές του.

Λεπίδι εγώ κι άγριο κυνήγι,
του Χάρου ο κόμπος να με πνίγει.
Μα αυτή, λεβάντα κι Άγιο κλίμα
και προσευχή πάνω στο κρίμα.
Μα αυτή, λεβάντα κι Άγιο κλίμα
και προσευχή πάνω στο κρίμα.