Σεργιάνι βγαίναμε τις νύχτες στο φεγγάρι
κι ώσπου να φτάσει η αυγή,
αυτός ο έρωτας, το νου μας είχε πάρει
και δε γυρίζαμε στη γη.

Τώρα χωρίσαμε, γίναμε δυο ξένοι,
μα ό,τι ζήσαμε, είν’ αυτό που μένει.

Ήταν τα μάτια σου σαν φως, τα καλοκαίρια
είχαν το χρώμα μιας γιορτής,
ήταν ο έρωτας μια σκάλα για τ’ αστέρια,
με τα φιλιά μου ν’ ανεβείς.

Τώρα χωρίσαμε, γίναμε δυο ξένοι,
μα ό,τι ζήσαμε, είν’ αυτό που μένει.