Τα μονοπάτια μου και τα περάσματά μου
με ποιο δικαίωμα εσύ τα περπατάς,
σήκω και φύγε στα γρήγορα, κυρά μου,
είναι δικό μου το παιδί που κυνηγάς,
είναι δικό μου το παιδί που κυνηγάς.

Μη μου κουράζεις το παιδί, τον άνθρωπό μου,
άλλαξε πόρτα γιατί άδικα χτυπάς,
δε θα σ’ αφήσω δηλαδή να μου χαλάσεις τη ζωή,
είναι δικό μου το παιδί που κυνηγάς.

Το `χω στα χέρια μου μη βρέξει και μη στάξει,
τρέμει η καρδιά μου μην τυχόν μου πικραθεί,
και δε θ’ αφήσω καμιά να μου πειράξει
τον άνθρωπό μου, το δικό μου το παιδί,
τον άνθρωπό μου, το δικό μου το παιδί.

Μη μου κουράζεις το παιδί, τον άνθρωπό μου,
άλλαξε πόρτα γιατί άδικα χτυπάς,
δε θα σ’ αφήσω δηλαδή να μου χαλάσεις τη ζωή,
είναι δικό μου το παιδί που κυνηγάς.