Είναι τα μάτια σου έρημα σαν άστρα,
δυο περιβόλια που `μειναν στην άκρη
κι εσύ να περιμένεις απ’ τα βάθη
σαν μια νεράϊδα ποτισμένη πάθη.

Ό,τι γεννιέται μέσα απ’ την ψυχή μου
και μεγαλώνει μ’ όλα μου τα λάθη
σαν ξωτικό πλανιέται μες στα δάση
προσμένοντας η αγάπη να περάσει.

Γύρε μαζί μου
αυτό το βράδυ.
να ξημερώσει ξανά
στ’ ασημί σου φεγγάρι.

Θέατρο μοιάζει ο κόσμος, ένα αστείο
έχουν περάσει χρόνια και φοβάμαι
πως κάπου, κάπως χάσαμε το πλοίο
και σε μια χώρα μαγική κοιμάμαι.

Απ’ όσα έζησα μαζί σου
ανύσηχα τα βράδια τα θυμάμαι
απόγευμα στον κόκκινό σου ήλιο
πιασμένοι χέρι-χέρι να κοιτάμε.

Γύρε μαζί μου
αυτό το βράδυ,
να ξημερώσει ξανά
στ’ ασημί σου φεγγάρι.

Απ’ όσα έζησα μαζί σου...
... ανύσηχα τα βράδια τα θυμάμαι...