Άγαλμα, άγαλμα !

Πρώτο χαμόγελο βαθύ,
γλυκό μα πικραμένο.
Να περιφέρομαι στα μάτια,
στα χείλη, στα μακριά μαλλιά.
Γιατί κανείς δεν ένοιωσε,
ποιος είναι ο καημός του.
Γιατί κανείς δε νοιάστηκε,
το ύψος να μετρήσει.

Την όμορφιά τη μαγική αυτήν που λέγεται ζωή,
πάνω σε άτι θαλασσί, να πάει να την τρυγήσει !

Μακριά που `χει τη χαίτη του,
λεύτερη την ουρά του.
Να ακροβατούν μικρόψυχοι,
μεσάζοντες του κόσμου.
Έρμαια στους αγέρηδες,
λίγοι μπρος στη φωνή του.
Ο Καίσαρας να απορεί
ο δήμιος το ίδιο !!!