Εεε ! Νερό τη σβήνει τη φωτιά, αέρας τη φουντώνει,
στις κορυφές, στις κορυφές, μα στον αφρό δε σώνει.

Γιατί είν’ σκαρί αλαργινό, το φόβο δε γνωρίζει.
Φόβο που φέρνει την αρχή, πίκρα να φοβερίζει !

Αρμένισα στη ρότα σας
κι έχασα τα πανιά μου,
κομματιασμένα λάθη σας,
γκρεμίσαν τα όνειρά μου.

Εεε ! Και χάσιμο και ταραχή σε Βαβυλώνιους κήπους.
Με κρεμαστά τα θαύματα, με περισσά τα κάλλη.

Άσχημη νύφη πλήρωσε σαν σήκωσε κεφάλι.
Και τον βαραίνει η προσβολή , ο πόθος του,
το είναι !