Φουστάνι κόκκινο μακρύ
ν’ αναστηθούνε οι νεκροί
το βράδυ φόρεσα.
Χάδι, μαχαίρι κοφτερό
και κάτω απ’ το δεξί φτερό,
τον πόνο γνώρισα.

Χαμόγελο θανατικό
σ’ ένα κοινό φανατικό
θα δώσω, έταξα.
Κι ένα ανήλικο παιδί
κόβει εισιτήριο για να δει,
σ’ αυτό τι πέταξα.

Είμαι κι εγώ όπως κι εσύ
χειμώνας μέσα σε νησί
οι γλάροι ξέρουνε.
Θα τους φωνάξω την αυγή,
να μου μιλήσουν κι ό,τι βγει
κι ό,τι μου φέρουνε.