Εδίψασα τον άνθρωπο ν’ αλλάξω
ένας αιώνας κι ένας τόπος για να ψάξω.
Όμως κατάλαβα πως έψαχνα εμένα
μεθύσια ανάξια φέραν τα περασμένα.

Δως μου νερό την κόλαση να σβήσω
τα δήθεν θαύματα του κόσμου να σκορπίσω
κι όσες πληγές ανοίξανε θα κλείσω
κι όλα τα σφάλματα να μας τα συγχωρήσω.

Κι αν είναι πια γραφτό μας να χαθούμε
σε δισκοπότηρο, αγιασμό βάλε να πιούμε
και στην απέναντι πλευρά θα σ’ ανταμώσω
και τον καλύτερο εαυτό μου θα σου δώσω.

Μην απορείς, εδίψασα να μάθω
πως τα σημαντικά του κόσμου είναι λάθος
μ’ ανάγκες ψεύτικες μας έχουνε ποτίσει
αν τη ζωή σου δεις απλά, η γη θ’ ανθίσει.