Πλάσματα από πολιτείες
όπου αγνά φέρνουν φιλίες,
αθάνατα νύχτες ταξιδεύουν
πάνω στο αστροφώς.

Πέλαγα που δεν τελειώνουν,
δαση που δεν ερημώνουν,
πνεύμα εσύ που με στοιχειώνει
και τη ζωή μου δυναμώνει.

Φαντάσματα μου ψιθυρίζουν
πεντάμορφα λόγια που δακρίζουν
πέφτουν στη γη σαν πεφταστέρια
και μου χαράζουνε τα χέρια.

Δώσε μου κάτι να θυμάμαι
κάτω από το αστροφώς σου όταν κοιμάμαι
κι άσε ένα άρωμα από κρίνα
όπως τα πρωϊνά εκείνα.

Στην καταχνιά και στην αλήθεια
γλυκοφερμένη εσύ συνήθεια
μες στο ολόχρωμο λιβάδι
αιώνες γύρευες το χάδι.

Της μοίρας εσύ παράξενη γη
όνειρο μένεις και σπάνια ψυχή
μέσα στα ξόρκια σου
ας κοιμάμαι.

Δώσε μου κάτι να θυμάμαι....