Σε στρώνω, σε φιλεύω, σε φιλοξενώ,
μα μια χάρη αν σου ζητήσω, λες, θα το σκεφτώ.
Τα ζητάς όλα για σένα, μα σε συγχωρώ,
μόνο να καθίσεις λίγο κι ύστερα να πας για το καλό.

Αν πας για αλλού και εγώ για αλλού,
το λάθος θα `ναι του γυαλού.
Η θλίψη η δική μου δέντρο είναι της ερήμου,
σύννεφο του Νείλου που μ’ αφήνει μόνο κι ορφανό.

Τριγυρίζεις, το μυαλό μου το παρηγορείς
ίσα να μπουκάρεις μέσα, μα ξεχνάς να βγεις.
Κι αρχινώ τα κύριε ελήσον, τα μάνι, πατμι, χουμ
για να ψάξω τη φωλιά σου
στου μυαλού μου τ’ αλαλούμ.