Κάποτε η μοίρα μου είχε φωνή
σαν τη λαλιά της νύχτας
και ήρθε κοντά μου μ’ ένα έι
απ’ την κλειστή την πόρτα,
με ένα έι με πλησίασε.
Στριφογυρίζω απ’ τη μια κι απ’ την άλλη
κρύβω στο στρώμα βαθιά το κεφάλι,
φωνές του δρόμου δεν ήτανε,
κάποιος μιλούσε σε μένανε.
Ο άγγελός μου ο πιστός μου `πιασε το χέρι.
Με ρωτάει αν είμαι έτοιμος,
αν τη ζωή μου αφήσει στη μέση,
σαν συννεφάκι αν με πάρει πριν φέξει.
Ρωτάει αν σκέφτηκα ποτέ
τι με κρατάει να του πω το ναι.
Σαν συννεφάκι να με πάρει πριν φέξει;
Θα μπορούσα να του πω ναι;
Όχι ! δε θα μπορούσα να του πω ναι.
Τι με κρατάει να του πω ναι;